1,5 roku bloga Kiti.

Dziś mam wyjątkowy post, mam nadzieję, że zarówno dla Was, jak i dla mnie będzie to miły wpis. Miało pojawić się coś innego, jednak zdecydowałam, że warto uwiecznić fakt, że mam tego bloga już 1,5 roku, bo nie wiadomo, czy dotrwam do 2 lat.

Pamiętam, że było to całkiem niedawno, gdy zakładałam tego bloga. Niedawno też pisałam post rocznicowy, a od tej pory minęło kolejne 6 miesięcy, w trakcie których piszę, a dodatkowo ktoś mnie odwiedza, co bardzo mnie cieszy. Blogowanie sprawia mi ogromną radość, jednak zajmuje także sporo czasu. Pisanie postów co dzień wymaga systematyczności i jednak nie oszukujmy się, czasami odmawiania sobie innych przyjemności. Czas, jaki przeznaczam na przeczytanie książki nie jest jednak z pewnością czasem straconych. Czasami jednak mi go brakuje.

Czuję, że pisanie o książkach i codziennie czasami mnie nuży. Mam już dosyć tego, że znów muszę coś napisać, bo ktoś być może będzie chciał poczytać o nowej książce. Związane w jakiś sposób z blogowaniem jest też Blogowe WOW, które organizuję wraz z Pauliną. Pochłania ono także sporo mojego czasu i przygotowań, ale te chwile, gdy już znajdę się sali pełnej uśmiechniętych twarzy jest dla mnie bezcenny. I choć jestem umęczona, ledwo idę w ten piątek przed spotkaniem do domu, to w sobotę zapominam o tym i cieszę się, że mogę tam być.

Bardzo lubię odwiedzać wszystkie Wasze blogi. Gdy mam kilka dni przymusowej przerwy czuję, że czegoś mi brakuje. To Wy, Wasze wpisy i komentarze dodajecie mi energii do dalszego pisania. Z okazji roku bloga pisałam o tym, aby nie robić nic na siłę, nie tworzyć wpisów wbrew sobie. Jakoś do końca nie potrafię się do tego dostosować, bo wiem, że być może kogoś interesuje to co napiszę.

Taki jakiś dziwny ten dzisiejszy post mi wyszedł. Na koniec serdecznie dziękuję wszystkim, którzy tu zaglądają, zostawiają po sobie komentarz. Dzięki Wam wiem, że mam dla kogo pisać. I choć czasem mam kryzys, to wychodzę z niego zwycięsko.